Eind 2019. Langzaam komen de nieuwsberichten vanuit het tjokvolle China de huiskamer binnen over het beruchte Corona virus. Het lijkt nog ver weg… Lees het verhaal van Betty, trainer cliënten met Familie ervaringsdeskundheid bij Pameijer.
Begin maart 2020 zijn er de eerste maatregelen. We krijgen er daadwerkelijk mee te maken, het treft ons werk, onze kinderen en kleinkinderen. 13 maart zijn we 40 jaar getrouwd. We kijken uit naar het weekendje Efteling.
Onze dochter kan moeilijk met veranderingen omgaan. Bovendien behoort ze met haar CFC syndroom tot de risicogroep. Ik hield mijn hart dan ook vast toen we de ochtend van 13 maart hoorden dat het park gesloten werd. Vroeg in de ochtend belde ik de begeleiding van de woning van mijn dochter, ik vroeg hen om de boodschap over te brengen. De eerste ontlading van de teleurstellende boodschap kreeg de begeleiding dan ook over zich heen. Na een uur belde mijn dochter, stomme Corona, nou ze ging echt uit logeren, ze wilde een weekendje weg en weigerde haar logeertas uit te pakken. Ik stelde voor de tas ingepakt te laten en bij ons huis te slapen dan zouden we Efteling thuis vieren met filmpjes patat, chips en knus onder de dekens.
Dat vond ze een prima alternatief. Om haar te laten ervaren dat we echt een andere tijd in zouden gaan gingen we in de middag naar de winkel om naar de lege schappen te kijken. En ons te verbazen over het feit dat er geen groente en pasta was in de supermarkt. Dan komt de dag dat de maatregelen strenger worden, geen werk project meer voor haar, ze zit thuis, gelukkig kan ze nog wel naar ons toekomen op woensdag en het weekend. Ze geniet een beetje van haar vrijheid om niet te hoeven werken. Een week later komt de maatregel geen bezoek meer tenzij…
Mijn dochter is boos en verwoord dit ook zo, ze had zo haar best gedaan, goed handen gewassen, niet geniest of gehoest en toch mocht ze niet meer op bezoek. Dat klopt niet. In een flits denk ik aan 20 jaar geleden, dezelfde wanhoop van haar toen ze moest gaan logeren voor het eerst en ik haar zo verdrietig achterliet, ze snapte niet waarom ik haar achterliet. Het doet me echt pijn haar zo te horen. In de loop der jaren heb ik geleerd wat haar helpt en ik zet de knop om. Ik leg haar uit dat de baas van Nederland dit heeft bedacht omdat we anders elkaar toch ziek maken. Een begeleider van de woning laat mijn dochter filmpjes zien met uitleg. Ik zeg dat ik ook verdrietig ben en bedenk wat ze nog wel allemaal kan. Ze mag dagelijks met me facetimen en ik geef haar aanwijzingen hoe ze spellen kan zoeken op youtube waar we samen naar kunnen kijken en dan gokken wie er gaat winnen. Ook bel ik naar de dames van het werkproject omdat ik niets van hen gehoord had. Dat bleek een communicatiefoutje. Iets met telefoon en vergeten. Ik geef hun een aanwijzing hoe ze op afstand contact met haar kunnen krijgen, namelijk met gesproken whatsapp en welk werk ze uit kan voeren in haar woning.
Eind maart appt een boze dochter me, ik moet van de woonbegeleiding naar de dagbesteding maar ik ga echt niet, ik krijg teveel “spikkels” ik heb het gezegd maar ze luisteren niet. Nu stimuleer ik haar altijd om zaken zelf te regelen, maar dit maal dacht ik, ik wil meer informatie van de begeleiding. En wat bleek, ze hadden een grote ruimte ingericht als dagbesteding, met de mensen van dagbesteding. De bedoeling is dat de mensen van de appartementen daar een aantal uren per dag heen gaan, ze draaien daar een programma. Mijn dochter maakt haar eigen plan, ze komt pas om 11.30 uur haar bed uit en gaat er een half uurtje heen en vertrekt dan weer. Daar kunnen ze bij de dagbesteding moeilijk mee overweg.
Omdat ik van een afstandje meekijk, ontdek ik wat het probleem is bij haar. Thuis is thuis en werk is de deur uitgaan naar je werk. Deze vaste afspraak dient aangepast worden. De avondschool stuurt ook huiswerk, het werkproject geeft opdrachten en de dagbesteding is op de woning, dit moet samenkomen in haar huidige leven. Voor haar werkt het om een schema te maken, wat en wanneer doe je een taak en aan wie en hoe moet je het inleveren. En hou er rekening mee dat in een grote ruimte met meerdere mensen spanning geeft. De begeleidster en ik overleggen en binnen het uur krijg ik een appje van mijn dochter. Ze is zo blij met haar schema en ze hoeft niet naar dagbesteding, ze gaat er wel 2maal daags naar toe voor haar werk in te leveren en koffie, maar dat is leuk.
Hoe simpel kan het toch zijn, wat duidelijkheid geven en met een beetje samenwerking gaat het ons allemaal lukken om deze rare Corona tijd goed door te komen.
