Aimee Heijdenrijk is een echte Rotterdamse. De bestuurder van Pameijer beziet ‘haar’ stad het liefst door een roze bril, maar is ook realistisch. ‘Ik woon in de wijk Feijenoord. Daar zie ik allerlei prachtige buurtinitiatieven ontstaan. Mensen die samen koken, elkaar helpen, naar elkaar omkijken,’ zegt Aimee. ‘Aan de andere kant zie ik mensen in de buurt individualistischer worden. Er zijn ook mensen die genoeg hebben aan hun eigen sores. De maatschappij verhardt. Tegelijkertijd wordt de wereld steeds sneller, digitaler en complexer. Ik heb zelf soms ook moeite met een brief vanuit de overheid of het online aanvragen van een document. Steeds meer Rotterdammers die minder sociaal vaardig zijn, een verstandelijke beperking of psychische problemen hebben, komen door die maatschappelijke ontwikkelingen aan de rand van de samenleving te staan.’
Durf in het DNA
Ook het aantal mensen dat hulp vraagt bij Pameijer groeit. Terwijl de krapte op de arbeidsmarkt ook alleen maar toeneemt. ‘Ondanks de uitdagende tijd zien we de toekomst met vertrouwen tegemoet,’ zegt bestuursvoorzitter Arend Vreugdenhil. ‘We gaan uitdagingen graag aan. Dat zit in het DNA van onze organisatie, die in 1926 werd opgericht door dr. J.H. Pameijer. Met zijn vernieuwende aanpak liet hij mensen met een beperking meedoen in de samenleving. Daarvoor was vindingrijkheid en durf nodig. Die eigenschappen hebben we nog altijd. We lopen in oude voetsporen. Maar met de Koers Pameijer Vindingrijk 2024-2027 geven we antwoorden op de vragen die deze tijd aan ons stelt.’
Van ‘zorgen voor’ naar ‘zorgen met’
Een belangrijk onderdeel van de vernieuwde koers is dat Pameijer transformeert van zorgorganisatie naar ontwikkelorganisatie. Arend legt uit: ‘Van “zorgen voor” en “zorgen dat” gaan we naar “zorgen met”. We gaan nog nadrukkelijker werken in netwerken. De kracht van iemands netwerk bepaalt hoe veerkrachtig iemand is. In een verhardende en individualiserende maatschappij zijn die netwerken belangrijker dan ooit. Tegelijkertijd is het moeilijker dan ooit om daar aansluiting bij te vinden. Onze medewerkers staan naast de cliënt, om uit te vinden welk netwerk ze hebben of kunnen opbouwen. Ook gaan we actiever samenwerken met zorg- en welzijnsorganisaties, gemeenten, onderwijs, het bedrijfsleven en woningcorporaties. En we verbeteren de samenwerking tussen onze eigen teams.’
Kennis als krachtbron
De veranderende omstandigheden hebben gevolgen voor de manier van werken bij Pameijer. De komende jaren worden andere dingen gevraagd van medewerkers. ‘We geven cliënten meer eigen regie en leggen ook meer ondersteuning neer bij onze netwerken,’ vertelt bestuurder Myrthe Koster, die een achtergrond heeft als kinder- en jeugdpsychiater. ‘Onze beperkte menskracht moeten we inzetten daar waar de meerwaarde het grootst is. Dat is bij de ondersteuning van cliënten om mee te kunnen doen in de samenleving. Soms door te coachen, soms door te faciliteren. Onze kennis is daarbij een van onze grootste krachtbronnen. Er zit zóveel kennis in onze organisatie. Die gaan we meer en beter met elkaar delen, zodat we die kennis optimaal kunnen benutten.’
Investeren in vakmanschap
Arend vult aan: ‘Op kennis en kunde gaan we absoluut niet bezuinigen. Sterker nog, we gaan er nóg meer in investeren. Juist de huidige arbeidsmarkt vraagt hoogwaardig vakmanschap, zodat we ook in krappe tijden dezelfde kwaliteit kunnen leveren. we blijven investeren in ervaringsdeskundigheid, oplossingsgericht werken en herstelondersteunende zorg. En in digitalisering, zodat onze medewerkers én onze cliënten digitaal vaardiger worden. Investeer je niet in kennis en kunde en de ruimte die daarvoor nodig is, dan hebben we in plaats van 3.000 misschien wel 10.000 mensen nodig en die zijn er niet.
Meedoen in de samenleving
Daarnaast blijft Pameijer staan voor “in de samenleving, met de samenleving”. ‘Met locaties in de wijk, verbinding met gezinnen en scholen, samenwerking met bedrijven en ondersteuning bij cliënten thuis bevinden we ons in de haarvaten van de samenleving,’ zegt Aimee. ‘Dat wordt wel steeds moeilijker. Zowel op bestuursniveau als in mijn persoonlijke omgeving hoor ik steeds vaker: waarom zetten jullie die mensen niet bij elkaar in een apart gebouw? Dat druist in tegen onze visie. Mensen moeten mee kunnen doen in de maatschappij. Daarom werken we ook graag samen met reguliere bedrijven als het gaat om dagbesteding en werkplekken voor cliënten. We blijven onverminderd tijd en energie investeren in lokale en regionale samenwerkingen.’
Veerkracht samen met anderen vormgeven
Dat is ook nodig, stelt Myrthe. ‘Als we dat niet doen, worden hulpvragen al snel zorgvragen. Die situatie is onwenselijk; voor ons als organisatie, maar ook voor mensen die ons nodig hebben. We willen die veerkracht van die cliënt beïnvloeden. Dat doen we door vindingrijk te zijn, zoals we bij Pameijer altijd geweest zijn. We staan naast een cliënt wanneer het nodig is en nemen zaken uit handen wanneer het niet anders kan. En het liefst vullen we die veerkracht duurzaam aan. Dat doen we met een positieve benadering, waarbij we niet te veel terugkijken, maar juist vooruitkijken. En waarbij we elk klein stapje vooruit benoemen. Dat kan al zijn dat het iemand is gelukt om uit bed te komen of om boodschappen te doen. Het doel is dat een cliënt meer grip ervaart op zijn leven. Zodat hij op termijn zoveel mogelijk zelf kan doen. Met een sterk netwerk om zich heen, waar hij op kan terugvallen. Dát zijn de ingrediënten voor die zo belangrijke veerkracht.’